มีข้อคิดจากการเดินทางไปประชุมที่ดูไบเร็วๆนี้ ระหว่างเข้าแถวตรวจคนเข้าเมืองเดินทาง มี 3แม่ลูกสาว อยู่คิวหน้าผม
และหนุ่มหล่อ 1 คนอยู่คิวตามหลังติดกับผม
วันนั้นคิวยาวและรอนานพอสมควรครับ ขณะอีก 2 คิวจะถึงคิว 3 แม่ลูก
เขาก็รู้ว่าลืมกรอกแบบฟอร์มออกต่างประเทศ เหลียวซ้ายหันขวา เห็นว่าก็ไกลพอสมควรที่จะเดินออกไปหาแบบฟอร์ม
และทำหน้าท้อใจที่อุตส่าห์เข้าคิวมาตั้งนาน กะลังจะถึงคิวอยู่แล้ว ทันใดนั้นหนุ่มหล่อ ก็ออกตัวอาสา บอกว่าไม่เป็นไรให้รอคิวอยู่ที่นี่แหละ
ว่าแล้วเขาก็จั้มเอ้าโดยเร็ววิ่งไปหาฟอร์มที่ว่ามาให้ ตอนถึงเขาหอบพอสมควร
เพราะวิ่งไปเร็วจะให้ทันรีบกลับมาทันคิว ผมเห็น 3 แม่ลูกรับฟอร์มไปแล้ว
ก็รีบเอาไปกรอกโดยไม่ได้กล่าวขอบคุณชายที่ว่าแต่อย่างใด
ชายคนดังกล่าวรู้สึกอะไรมั่ง ผมไม่รู้ แต่ผมรู้สึกครับ
ความรู้สึกแรก ที่ 3 แม่ลูกไม่ได้กล่าวขอบคุณ
นี่คือสิ่งสะท้อนสังคมโดยทั่วไปของอินเดีย ที่ต่างคนต่างอยู่ความเอื้ออาทรต่อกันมีน้อยเพราะสภาพทางสังคมบังคับ
ต่างชาติจะเห็นพฤติกรรมแบบนี้ชัดจากเด็กขอทานข้างถนน
ที่แม้คุณให้ทานไปแล้วกี่คนก็ตาม คุณจะไม่ได้ยินคำขอบคุณจากเด็กเหล่านั้นเลย
เขาเชื่อว่าที่เขาได้รับทานนั้น เพราะความสามารถของเขาเอง
ความรู้สึกที่สอง เป็นความรู้สึกที่ดีมากๆที่เห็นชายหนุ่มมีน้ำใจวิ่งไปหาแบบฟอร์มมาให้
3แม่ลูก
ซึ่งเป็นเรื่องที่เห็นได้ไม่บ่อยในสังคมอินเดีย แสดงว่าเดี๋ยวนี้อินเดียสมัยใหม่ อาจจะจากวุฒิภาวะการศึกษาที่ดีขึ้น หรือการหลั่งใกลของวัฒนธรรมจากต่างชาติ เข้ามาผ่านช่องทางใดก็แล้วแต่ ทำให้คนรุ่นหลัง มีการพัฒนาทางจิตใจเรื่องความเอื้ออาทรต่อกัน ไปในทางที่ดีขึ้น
ความรู้สึกสุดท้าย ย้อนกลับมานึกตอนผมกลับมาไทยในแต่ละครั้ง ความเอื้ออาทร
เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อกัน ซึ่งเป็นคุณสมบัติที่ดีของคนไทยส่วนใหญ่ มาอย่างยาวนาน
ยอมรับว่าเดี๋ยวนี้หายไปเยอะครับ
รึเรากำลังเดิน สวนทางกับอินเดีย.เฮ้อ...เศร้า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น